मुलाखतीत अंकुशनं सांगितलेला हा भन्नाट किस्सा
अंकुश म्हणतो…
परळची आर.एम. भट ही माझी शाळा. शाळेत दरवर्षी मी वार्षिक स्नेहसंमेलनात सहभागी व्हायचो. कोणत्याही वर्षी आमच्या ‘ब’ वर्गाला बक्षीस मिळायचं नाही. आजचा आघाडीचा दिग्दर्शक केदार शिंदेही माझ्यासोबत याच शाळेत होता. दरवर्षी त्याच्या ‘अ’ वर्गाला बक्षीस असायचं. याचं मुख्य कारण म्हणजे स्वतः केदार. दरवर्षी तो ‘महाराष्ट्राची लोकधारा’मधलं काही ना काही आपल्या वर्गासाठी बसवायचा आणि बक्षीस पटकवायचा. त्यामुळे दरवर्षी आमच्या वर्गाची निराशा व्हायची.
दहावीला बोर्डाच्या परीक्षेच्या अभ्यासामुळे गॅदरिंगमध्ये सादरीकरण करण्यास परवानगी नसायची. त्यामुळे नववीचं वर्ष वार्षिक स्नेहसंमेलनात सहभागी होण्याचं शेवटचं वर्ष. या वर्षी काही केल्या आम्हाला जिंकायचं होतं. त्यावर्षी नानकर सरांनी आमच्या ‘ब’ वर्गाचं एक नाटक बसवलं होतं. ‘चिंगीचं लग्न’ असं त्या नाटकाचं नाव होतं. त्यात मी पहिल्यांदा चिंगीच्या आईची भूमिका साकारली होती.
अगदी सहावारी साडी लांब वेणी, कपाळावर लाल टिकली आणि हातात हिरव्या बांगड्या अशा स्त्रीवेषात मी होतो. मी अगदी हुबेहूब मुलगी दिसत होतो. त्यात अशीही गंमत झाली की, आमच्या शाळेच्या समोर एक फोटो स्टुडिओ होता. मी तयार होऊन तिकडे फोटो काढायला गेलो होतो. फोटो काढला आणि पावती बनवताना मी फोटोग्राफरला नाव सांगितलं, ‘अंकुश चौधरी…’. तेव्हा त्याला कळलं की मी मुलगी नसून मुलगा आहे. एकप्रकारे ही एक माझ्यासाठी चांगली दादच होती. महत्त्वाचं म्हणजे त्यावर्षी आमच्या वर्गाला पहिल्यांदा बक्षीसही मिळालं.