मयुरी बाबुराव बोत्रे ही जन्मताच हाताने दिव्यांग, तिची उंची अवघी ३६ इंच. तिचा जन्म ज्यावेळी झाला. त्यावेळी तिच्या सख्ख्या वडिलांनी तिचा स्वीकार करण्यास नकार दिला. तिच्या आईला म्हणाले की, तुला स्वीकारतो पण त्या मुलीला मी स्वीकारणार नाही. मात्र आईकडील नातेवाईकांनी मात्र तिला पूर्ण पाठिंबा देत तिला स्वीकारण्याचा निर्णय घेतला. त्यामुळे तिला सांभाळण्याची संपूर्ण जबाबदारी आईवर आली.
मयुरीचे मामा तिच्या पाठीशी खंबीरपणे उभे राहिले. तिला समाजाची जाणीव व्हावी, आपली कामे आपण कशी करू शकतो यासाठी आईने वयाच्या ६ व्या वर्षापासून तिला हॉस्टेलमध्ये ठेवले. त्यानंतर आई लोकांचे धुणे भांडी करून तिला सांभाळू लागली.
तिची उंची आणि अपंगत्वावर रस्त्याने जाता येताना नागरिक तिच्याकडे बघायचे, तिच्यावर हसायचे, या सर्व गोष्टींचा तिला मोठा मानसिक त्रास आजही सहन करावा लागत आहे. मात्र या गोष्टीकडे तिने दुर्लक्ष करण्याचे ठरवले आणि आपल्या अपंगत्वावर मात करत तिने पुढे जाण्याचे ठरवले.
पुढे तिने स्वतः बारावीपर्यंत शिक्षण घेतले. त्यानंतर विविध कोर्स केले. गतिमंद मुलांना शिकवण्याचा कोर्स केला. मशीन काम शिकली, मसाला मेकिंग सारखे कोर्स केले. या समाजात वावरत असताना स्वतः ला स्वावलंबी बनवले. मयुरी सर्व कामे स्वतःची स्वतः करते.
आपण अपंग असून इतरांना कशी मदत करता येईल हीच भावना मनाशी बाळगून माझ्यासारख्या असणाऱ्या अपंग मुलांना रोजगार कसा उपलब्ध होईल हीच इच्छा मनाशी बाळगून मयुरी हिने एक संस्था स्थापन केली. त्या संस्थेमार्फत ती अपंग मुलांच्या भवितव्यासाठी त्यांना रोजगार उपलब्ध करून देण्यासाठी काम करत आहे.
परिस्थितीशी लढा, मानसिक तणाव आला तरी खचून जाऊ नका, आपल्या संकटांवर आपल्यालाच मात करायची असते. त्यामुळे परिस्थितीशी लढायला शिका, अशी अपेक्षा तिने समाजात असणाऱ्या असंख्य मुलामुलींकडून व्यक्त केली आहे.
समाजात अशी अनेक अपंग मुले मुली आहेत. जी आज आपल्या अपंगत्वामुळे खचून गेली आहेत. एवढंच नाही तर चांगल्या व्यक्ती सुद्धा खचून जातात. मात्र या सर्वांना मयुरीने केलेली परिस्थितीवर मात ही नक्कीच सर्वांना प्रेरणा देणारी अशीच आहे. तिच्या या कार्याला सलाम करावा तेवढा थोडाच आहे.
Read Latest Maharashtra Updates And Marathi News