Shaniwarchi Kahani: ऐका शनिवारची मारुतीची कहाणी, घरी येईल सुख-समृद्धी!

Shaniwarchi Katah:

शनिवार हा बजरंगबली हनुमान यांना समर्पीत आहे. त्यांना मारुती असे ही म्हणतात. त्यांची कृपादृष्टी सदैव आपल्यावर रहावी म्हणून मारुतीची कहाणी वाचली जाते. काय आहे त्या कहाणीमध्ये, आपण ही वाचूया शनिवारची मारुतीची कहाणी.

एका आटपाट नगरात एक ब्राह्मण, मुलगा व सून राहत होते. मुलगा प्रवासाला गेला. सासू-सासरे देवाला जात. भिक्षा मागून धान्य आणीत. सून स्वयंपाक करे, सासू-सासऱ्यांना वाढून उरलं- सुरलं आपण खात असे. श्रावण महिन्यात शनिवारी एक मुलगा आला. “बाई, मला न्हाऊ-माखू घाला.” सून म्हणाली, “बाबा ! घरामध्ये तेल नाही. तुला न्हाऊ कशानं घालू?”

“माझ्यापुरतं घागरीत तेल असेल. थोडं शेंडीला लावून न्हाऊ घाल. जेवू घाल.” सुनेनं घागरीत हात घालून तेल काढलं. त्याला न्हाऊ घालून जेवायला घातलं. उरलं-सुरलं आपण खाल्लं. असे चार शनिवार झाले. चवथ्या शनिवारी त्या मुलाने तांदूळ मागून घेतले आणि जाते वेळी घरभर फेकून अदृश्य झाला. इकडे घराचा वाडा झाला. गोठा गुरानं भरला. धान्याच्या कोठ्या भरल्या, दासदासी आल्या,

सासू-सासरे देवाहून आले, त्यांना हे घर ओळखीचे वाटेना. वाडा हा कोणाचा ? सून दारात आरती घेऊन पुढं आली. “मामंजी, सासूबाई, इकडे या !”
सासूबाई म्हणाल्या, “अगं, तू कोणाच्या घरात राहिली आहेस ?” तिनं सर्व हकीगत सांगितली व म्हणाली, “तुम्ही चुकाल म्हणून मी दारात उभी राहिले.” आरती करून त्यांना आत घेतलं. तिने गरीब असूनही तिच्या हातून होईल तेवढा तिने परोपकार केला. त्याचे पुण्य तिला मिळाले. मारुती प्रसन्न झाला, तसा तुम्हा-आम्हा होवो. ही साठा उत्तराची कहाणी, पांचा उत्तरी सुफल संपूर्ण.